Żyd urodzony w międzywojennej Polsce, Izrael Szahak, w książce pt." Żydowskie dzieje i religia", ujawnia prawdę o ideologii talmudycznej. Omawia jej destrukcyjny wpływ na żydów, stosunki społeczne oraz politykę.
Fundamentami ideologii talmudycznej jest nienawiść rasowa i religijna do nie-żydów oraz nakaz zdobywania władzy politycznej.
W rozumieniu polskiego prawa propagowanie ideologii talmudycznej jest zabronione, podobnie jak wzorowanych na niej totalitaryzmów: faszyzmu i komunizmu.
Działając w interesie publicznym, na podstawie art. 13 Konstytucji RP, art. 256 kodeksu karnego i art. 10 prawa prasowego, realizujemy obowiązek informacyjny w zakresie przeciwdziałania propagowaniu w Polsce ideologii talmudycznej.
Liczymy, że sukcesywne ujawnianie zaprezentowanej przez Izraela Szahaka wiedzy o przerażających zasadach talmudycznych i ich praktycznym stosowaniu w życiu społecznym i politycznym ograniczy oddziaływanie ideologii (m.in. zmniejszy intensywność i brutalność zwalczania Kościoła katolickiego) oraz położy kres atakom prokuratury na Polaków ostrzegających przed ideologią talmudyczną.
Informacje o atakach prokuratury na Polaków:
https://slonecznystok.pl/informacje/bialystok/polak-oskarzony-i-skazany-za-postawienie-pytania-jak-podlym-narodem-trzeba-byc-by-zasluzyc-na-taki-los.html
https://slonecznystok.pl/informacje/polska/przemyslaw-holocher-z-wydawnictwa-magna-polonia-zaatakowany-przez-bodnarowcow.html
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 1: Definicja państwa żydowskiego
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 2: Ideologia ziemi odzyskanej
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 3: Ekspansjonizm izraelski
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 4: Zamknięta utopia?
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 5: Uprzedzenia i przeinaczenia
Część 6: Wyzwolenie z zewnątrz
Z tych względów pojęcie „żyd” nabrało w ciągu ostatnich 150 lat dwuznaczności. Wywołało ono wśród pewnych ludzi, zwłaszcza w krajach anglojęzycznych, spore zamieszanie, gdyż uważali oni, iż żydzi, których spotykali na co dzień, są reprezentatywni dla całego narodu żydowskiego. W krajach Europy Wschodniej, a także w świecie arabskim żydzi zostali wyzwoleni z tyranii własnej religii i własnej gminy przez siły zewnętrzne, często zbyt późno i w zbyt niesprzyjających warunkach, by mogli sobie te zmiany autentycznie przyswoić. Na ogół jednak, szczególnie na terenie Izraela, przetrwała dawana koncepcja społeczna i stara ideologia – zwłaszcza w odniesieniu do ludności pochodzenia nieżydowskiego. Posługiwano się również tą samą starą, z gruntu fałszywą historią. Dotyczy to także tych żydów, którzy przyłączyli się do ruchów „postępowych” bądź lewicowych. Analiza działalności partii radykalnych, socjalistycznych i komunistycznych dostarcza licznych przykładów żydowskich kryptoszowinistów i kryptorasistów, którzy do tych partii wstąpili wyłącznie po to, by bronić interesu żydów, bądź – jak to ma miejsce w Izraelu – by dyskryminować gojów. Wystarczy sprawdzić, jak wielu socjalistów żydowskiego pochodzenia próbowało pisać o kibucach, nie zadając sobie najmniejszego trudu, aby ujawnić, iż są to instytucje rasistowskie, wykluczające ze swych szeregów nieżydowskich obywateli Izraela, co by jedynie potwierdziło, że zjawisko, o którym mówimy, ma charakter powszechny.
By nie zostać posądzonym o ignorancję bądź hipokryzję, trzeba przyznać, iż termin „żydzi” oraz jego pochodne odnosi się do dwóch różnych, często nawet kontrastujących ze sobą grup społecznych. Na skutek obecnej polityki izraelskiej związki pomiędzy tymi grupami ulegają w szybkim tempie zanikowi. Z jednej strony występuje – omawiana wcześniej – grupa o poglądach tradycyjnie totalitarnych, z drugiej zaś żydzi, którzy przyswoili sobie zespół idei nazwanych przez Karla Poppera „społeczeństwem otwartym”. (Istnieje jeszcze trzecia grupa, obecna zwłaszcza w USA, a należą do niej wszyscy ci, którzy wprawdzie nie przyswoili sobie tych idei, lecz udają, że je akceptują.).
Należy podkreślić, że cała ta rzekoma „charakterystyka żydowska” – pod którą rozumiemy cechy przypisywane żydom przez tak zwanych zachodnich intelektualistów – jest charakterystyką współczesną, zupełnie nieznaną w dawnych czasach, i pojawiła się z chwilą, gdy totalitarne gminy żydowskie zaczęły tracić na znaczeniu.
Weźmy dla przykładu słynne żydowskie poczucie humoru. W literaturze hebrajskiej w czasach poprzedzających dziewiętnaste stulecie poczucie humoru nie tylko należało do rzadkości (a jeśli już występowało, to wyłącznie w pewnych okresach i krajach, w których wyższe sfery żydowskie były stosunkowo niezależne od rabinicznego jarzma, jak choćby we Włoszech od XIV do XVII wieku, czy też w muzułmańskiej Hiszpanii), ale humor i żarty były wręcz przez żydowską religię kategorycznie zakazane. Wyjątek stanowiły dowcipy...ośmieszające inne religie. Satyryczne spojrzenie na rabinów czy innych przywódców religijnych jest tradycji judaistycznej – w przeciwieństwie do chrześcijaństwa łacińskiego – niemal całkowicie obce. Podobnie jak w Sparcie nie było komedii, tak i nie tworzyli ich żydzi, z identycznych powodów.
Albo weźmy takie zamiłowanie żydów do nauki. Z wyjątkiem nauczania tekstów czysto religijnych, których poziom był naprawdę opłakany, żydzi europejscy (a w mniejszym stopniu także żydzi zamieszkujący kraje arabskie) do roku 1780 traktowali naukę, z wyłączeniem tekstów talmudycznych i żydowsko-mistycznych, z najwyższą pogardą i nienawidzili się uczyć. Ignorowano całe partie Starego Testamentu, nie czytano niereligijnej poezji hebrajskiej, tak jak w większości książek poświęconych filozofii żydowskiej, zaś wielu ich autorów obłożono klątwą. Surowo zabronione było zarówno uczenie się języków obcych, jak i studiowanie matematyki czy nauk przyrodniczych. Geografia (9), historia – nawet historia żydowska – były kompletnie zakazane.
Zmysł krytycznego rozumowania, tak rzekomo typowy dla żydów, przed rokiem 1780 praktycznie nie istniał. Niczego się tak nie bano, niczego tak nie tępiono, jak najskromniejszych nawet innowacji czy najbardziej niewinnego krytycyzmu, które były surowo zabronione.
Świat, który stworzyli sobie żydzi, popadł w najskrajniejsze przesądy, fanatyzm i ignorancję; był to świat, w którym autor przedmowy do wydanej po raz pierwszy w języku hebrajskim (opublikowanej w Rosji w 1803 roku) książki o geografii uskarżał się, że wielu wybitnych rabinów wciąż neguje istnienie kontynentu amerykańskiego, twierdząc, że jest to „niemożliwe”. Pomiędzy takim światem a tym, co Zachód nazywa cechami „typowo żydowskimi” – prócz zbieżności w nazwie – nie ma nic wspólnego.
Mimo to wielu współczesnych żydów tęskni za tamtym światem jak za utraconym rajem, za wygodnym życiem w społeczeństwie zamkniętym, z którego trudno ich było usunąć. Przywrócenia takiego świata domaga się wielu przedstawicieli ruchu syjonistycznego – a ludzie ci mają dziś decydujący głos. Wiele czynników motywujących decyzje polityków izraelskich – czynników, które wprawiają w zakłopotanie zachodnich „przyjaciół Izraela” – tłumaczy się reakcją polityczną na to, co wydarzyło się w tym świecie w ciągu ostatnich dwustu lat; jest to wymuszony, pod pewnymi względami także nowatorski, i dlatego iluzoryczny powrót do żydowskiej przeszłości, do „społeczeństwa zamkniętego”.
Źródło: FIJORR PUBLISHING WARSZAWA-CHICAGO 1997
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 1: Definicja państwa żydowskiego
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 2: Ideologia ziemi odzyskanej
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 3: Ekspansjonizm izraelski
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 4: Zamknięta utopia?
Zobacz: Ideologia talmudyczna od kuchni. Cz. 5: Uprzedzenia i przeinaczenia
