Przyszła na świat dnia 25 sierpnia 1905 roku w Głogowcu, w ubogiej wielodzietnej rodzinie chłopskiej.
Dwa dni później została ochrzczona w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Kazimierza w Świnicach Warckich. Nadano jej imię Helena. Kiedy miała siedem lat, po raz pierwszy usłyszała w duszy głos wzywający do doskonalszego życia. W 1914 przyjęła Pierwszą Komunię Świętą, a dopiero trzy lata później rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. Mimo dobrych wyników, uczyła się tylko trzy lata, potem musiała zrezygnować, aby pomagać w domu matce.
W wieku 14 lat podjęła samodzielną pracę w Aleksandrowie Kujawskim, jako pomoc domowa. Później jako pomoc domowa. Później pełniła podobne obowiązki w Łodzi. Przez cały czas bardzo pragnęła życia zakonnego, ale rodzicom powiedziała o swoich zamiarach dopiero w 15 roku życia. W lipcu 1924 przyjechała do Warszawy i zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy ul. Żytniej. Musiała jeszcze rok przepracować w Warszawie, aby odłożyć pieniądze na skromną wyprawę. Dnia 1 sierpnia 1925 została przyjęta do zgromadzenia. Postulat odbywała w Warszawie, a nowicjat w Krakowie, gdzie w czasie obłóczyn zakonnych otrzymała imię Maria Faustyna.
Od marca 1926 roku Bóg doświadczył siostrę Faustynę ogromnymi trudnościami wewnętrznymi, wiele przecierpiała aż do końca nowicjatu. W Wielki Piątek 1927 zbolałą duszę nowicjuszki ogarnął żar Bożej Miłości. Zapomniała o własnych cierpieniach, poznając jak bardzo cierpiał dla niej Jezus. Dnia 30 kwietnia 1928 roku złożyła pierwsze śluby zakonne, następnie z pokorą i radością pracowała w różnych domach zakonnych, pełniąc rozmaite obowiązki. Zawsze pozostawała w pełnym zjednoczeniu z Bogiem. Jej bogate życie wewnętrzne wspierane było poprzez wizje i objawienia.
Dnia 22 lutego 1931 roku po raz pierwszy ujrzała Pana Jezusa Miłosiernego. Otrzymała wtedy polecenie namalowania takiego obrazu, jak ukazana jej postać Zbawiciela oraz publicznego wystawienia go w kościele. Mimo znacznego pogorszenia stanu zdrowia pozwolono jej na złożenie profesji wieczystej dnia 30 kwietnia 1933 roku. Później została skierowana do domu zakonnego w Wilnie. Na początku 1934 roku zwróciła się z prośbą do artysty malarza Eugeniusza Kazimirowskiego o wykonanie według jej wskazówek obrazu Miłosierdzia Bożego. Gdy w czerwcu ujrzała ukończony obraz, płakała, mówiąc „że Chrystus nie jest tak piękny , jak go widziała”.
Dzięki usilnym staraniom błogosławionego ks. Michała Sopoćki, kierownika duchowego siostry Faustyny, obraz został wystawiony po raz pierwszy w czasie triduum poprzedzającego uroczystość zakończenia Jubileuszu Odkupienia świata w dniach 26 – 28 kwietnia 1935 roku. Został umieszczony wysoko w oknie Ostrej Bramy i widać go było z daleka. Uroczystość ta zbiegła się z pierwszą niedzielą po Wielkanocy, tzw. przewodnią, która, jak twierdziła siostra Faustyna, miała być przeżywana na polecenie Chrystusa jako święto Miłosierdzia Bożego. Ksiądz Michał Sopoćko wygłosił wówczas kazanie o Bożym Miłosierdziu.
W 1936 roku stan zdrowia siostry Faustyny pogorszył się znacznie, stwierdzono u niej zaawansowaną gruźlicę. Od marca tego roku do grudnia 1937 przebywała na leczeniu w szpitalu krakowskim w Prądniku Białym. Wiele modliła się w tym czasie, odwiedzała chorych, a umierających otaczała szczególną modlitewną pomocą. Po powrocie ze szpitala pełniła przez pewien czas obowiązki furtianki. Starała się bardzo, by żaden ubogi nie odszedł bez najmniejszego choćby wsparcia od furty klasztornej. Wywierała bardzo pozytywny wpływ na wychowanki zgromadzenia, dając im przykład pobożności i gorliwości, a zarazem wielkiej miłości.
Chrystus uczynił siostrę Faustynę odpowiedzialną za szerzenie kultu Jego Miłosierdzia. Polecił pisanie dzienniczka poświęconego tej sprawie, odmawiania nowenny, koronki innych modlitw do Swego Miłosierdzia. Codziennie o godzinie 15.00 czciła jego konanie na krzyżu. Przepowiedziała także, że szerzona przez nią forma kultu Miłosierdzia Bożego będzie zabroniona przez władze kościelne.
W kwietniu 1938 roku nastąpiło gwałtowne pogorszenie stanu zdrowia siostry Faustyny. Ksiądz Michał Sopoćko udzielił jej w szpitalu sakramentu chorych, widział ją tam w ekstazie. Po długich cierpieniach, które znosiła bardzo cierpliwie zmarła dnia 5 października 1938 roku. Ciało jej pochowano na cmentarzu zakonnym w Krakowie – Łagiewnikach.
W 1966 roku w trakcie trwania procesu informacyjnego w sprawie beatyfikacji siostry Faustyny, przeniesiono jej doczesne szczątki do kaplicy Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie – Łagiewnikach. W pierwszą niedzielę po uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego, dnia 18 kwietnia 1993 roku, podczas Mszy świętej na placu św. Piotra w Rzymie, papież Jan Paweł II dokonał beatyfikacji siostry Marii Faustyny Kowalskiej, a dnia 30 kwietnia w roku jubileuszowym 2000 wpisał ją do grona świętych. Uroczystość odbyła się dokładnie tak,jak to przepowiedziała Święta – w Rzymie i w Krakowie Łagiewnikach. Podczas tej uroczystości papież rozciągnął kult Miłosierdzia Bożego na cały Kościół. Od tej chwili piękna tajemnica Bożego Miłosierdzia coraz głębiej wnika w serca Polaków, wdzięcznych Bogu za św. Faustynę.
Według książki ks. Wincentego Zaleskiego SDB - „Święci na każdy dzień”
Przepisał: Marcin Skok
