Prezes Jan Siarhiejuk pędził wielkimi susami do sali konferencyjnej, gdzie czekali już na niego z niepokojem zgromadzeni przedstawiciele miejscowego grajdołka: komendant posterunku i jednocześnie sąsiad prezesa, sędzina znana ze skłonności do atrakcyjnych protokolantów, prokurator-alkoholik, redaktor naczelny „Dziennika Ciemnogrodzkiego” i przewodnicząca Najwyższej Rady Spółdzielni, nie wiedzieć czemu przezywana głupio: „cnotka-lesbijka”.
Rozczłapane buty Siarhiejuka z daleka słychać było na marmurowych schodach, co oznajmiało oczekującym, że na ich biedne łby posypią się dzisiaj gromy. Na widok rozzłoszczonego oblicza pryncypała wszyscy zerwali się z miejsc.
– Co tu mnie takie ceregiele a myśleć nie ma komu - wypalił od drzwi Siarhiejuk.
– Sam muszę wszystko za was załatwiać, unia jego mać! Ty redaktorku to mnie wkurzasz najbardziej – pogroził pięścią prezes naczelnemu „Dziennika”.
– Jak to możliwe, że jakiś pismak, bez mojego pozwolenia pisze, że niby ja mam willę w Złotopolicach, toć wszyscy umoczym, ja i komendant gołodupiec, co nigdy beze mnie by willi nie wybudował. Ale jak pójdziem na dno to razem, pociągnę was za sobą, nie ma „zmiłuj”. Będziecie pierdzieć w pasiaki. Pan prokurator, psia mać, w pokera nie umie grać, a z dwoma asowkimi parami wygrał ode mnie 8 tysięcy baksów. Co ja niby jestem instytucja filantropijna? Ja zawsze mam fula, albo karetę, jak przegrywam to widać mam taki kaprys! Ja nie życzę sobie jakichkolwiek śledztw, dochodzeń, węszenia! Czy wrażam się jasno?
Tak jest Panie prezesie! – odpowiedzieli chórem zgromadzeni. Pani sędzina chciała mieć córkę w ministerstwie, załatwiło się. Twoja puszczalska żonka komendancie narobiła długów w kuratorium, wyciągnąłem, pomogłem. Ja jestem człowiekiem, można ze mną się zawsze dogadać, a tu jakiś pismak z jakiegoś zadupia „Nasze Blokowiska” ośmiela się ze mną wojować! Niepojęte! Zniszczę, uziemię, życie mu zepsuję. Wiecie, że nie znoszę sprzeciwów. Milczeć i słuchać – rozkazał władczo prezes.– Zrobimy tak…
autor / źródło:
Weronika Zielonogórska
