Naprawmy Polskę!
Drodzy Państwo!
Kiedy prawie trzy lata temu wspólnie z Pawłem Kukizem i z jego inicjatywy przedstawialiśmy koncepcję stworzenia szerokiego ruchu obywatelskiego przewodniczącemu NSZZ „Solidarność” Dudzie – w oparciu o struktury największego związku zawodowego w Polsce – naszym celem było dokonanie zmiany na polskiej scenie politycznej niszczonej konfliktem PiS-PO. Konfliktem pozornym i nie niosącym wyzwolenia Polski spod władzy partyjno-urzędniczych klanów. Ta idea została potem przez Dudę i Solidarność zmarnowana choć „Platforma Oburzonych” - ogólnopolskie spotkanie w Gdańsku, w marcu 2013, pokazało poparcie społeczne dla takiego działania.
Musieliśmy zatem już bez poparcia związku zawodowego, jedynie w oparciu o rozsiane w Polsce stowarzyszenia obywatelskie oraz o osobisty wpływ Pawła – jego poczucie obywatelskiej misji i determinację – podjąć próbę zbudowania ruchu obywatelskiego, który mógłby doprowadzić do istotnych zmian ustroju naszego państwa. W tym duchu, we wrześniu 2013 wspólnie z Pawłem Kukizem – bez żadnej pomocy z zewnątrz – zorganizowaliśmy spotkanie warszawskie stowarzyszeń walczących z bezprawiem w wymiarze sprawiedliwości.
Od tego czasu Paweł Kukiz wykonał osobiście gigantyczną pracę obywatelską docierając do różnych środowisk w kraju z przesłaniem zmiany ustroju i „Przywrócenia państwa obywatelom”. W wyborach samorządowych 2014 r. kandydując z ostatniego miejsca listy do sejmiku dolnośląskiego uzyskał ogromne poparcie wyborców i mandat radnego sejmiku.
Tak więc u progu wyborów prezydenckich stało się możliwe podjęcie wyzwania i kandydowanie Pawła na stanowisko prezydenta Polski. Było to oczywiście gigantyczne wyzwanie ponieważ nie było pieniędzy, nie było zorganizowanych struktur i groziło że nie zbierzemy nawet wymaganych podpisów. Było wiele wahań i wątpliwości – Paweł ryzykował swój wizerunek, swoją pozycję i narażał się na różne szykany. Ot jak choćby te ze strony firmy Sony, która zerwała z nim umowę na nagranie płyty po tym jak ogłosił, że kandyduje. Jednak podjął to ryzyko. Ryzyko szaleńcze w zderzeniu z potężnymi, wyposażonymi w publiczne miliony aparatami politycznych partii.
„Janusz – powiedz jaka jest granica śmieszności?” – pytał mnie Paweł kiedy wracaliśmy od strajkujących górników. „Przecież jeśli zdobędę nieznaczną ilość głosów ONI mnie rozszarpią”.
Rzeczywiście Paweł Kukiz ryzykował własnym prestiżem, pozycją i miał poważne wątpliwości czy cały ten ogromny wysiłek nie zakończy się porażką. Byłem wówczas przekonany, że zdobędzie co najmniej 5%, a określiłem spodziewany wynik przeciętny na poziomie 7-8%. Nie wiedziałem jeszcze kogo partie wystawią w tych wyborach. Każdy z partyjnych kandydatów – nawet jak zdobędzie śladowe ilości głosów wróci sobie do partyjnych zajęć. Paweł – gdyby się nie udało zdobyć dobregowyniku – został by przez dziennikarzy rozszarpany jako celebry ta, który rzucił wielkie hasła i się skompromitował. Dla niego – człowieka ambitnego i pełnego poczucia honoru - byłaby to osobista klęska. To zrozumiałe. Paweł naprawdę wiele ryzykując, stawiając wszystko na jedną i to niepewną kartę podjął wielkie wyzwanie.
Dalszy ciąg historii w zasadzie Państwo znają. Własnymi siłami – płacąc z własnych kieszeni za salę - zorganizowaliśmy spotkanie 7 lutego 2015 r. w Katowicach, na które przyjechali przedstawiciele stowarzyszeń z całej Polski. Paweł prowadził intensywną akcję w Internecie. Kampania ruszyła.
Dziś już wiemy, że poparcie dla naszego kandydata sięga 11% i ciągle rośnie. Okazało się, że Paweł Kukiz – prawdziwy kandydat obywatelski , jeden z nas człowiek, który - wbrew politycznym wyjadaczom – potrafił rzucić hasło zmiany ustroju Polski – zdobywa liczące się poparcie Polaków.
Gdyby nie błędy i niedociągnięcia w pracy sztabu wyborczego, wynikające zapewne z niedoświadczenia, ten wynik mógł być jeszcze wyższy i kto wie czy nasz kandydat nie wszedłby do drugiej tury, co zresztą może się jeszcze zdarzyć.
W tej pierwszej rundzie Paweł odnosi ogromny sukces i my wszyscy w tym sukcesie mamy swój udział, a jednocześnie wiążemy z nim nadzieję.
Nadzieję na stworzenie szerokiego Ruchu Obywatelskiego, na istotne zmiany które sprawią, że tu „w tym kraju” będzie się dało żyć. Że obywatele będą mieli wpływ na posła, że sądy i urzędy będą działać właściwie, że gospodarka nie będzie niszczona samowolą urzędników i korupcją.
Czy te nadzieje nie zawiodą? Czy Paweł Kukiz – nasz kandydat, który wdarł się na polityczną scenę własną pracą i społecznym poparciem będzie miał dość siły, wyobraźni i charakteru żeby tę – niezwykle trudną - misję wypełnić? Czy będzie umiał zbudować wokół siebie zespół odpowiednich ludzi – co jest zadaniem zawsze najtrudniejszym – na te pytania nie umiem jeszcze odpowiedzieć.
Jest wszakże szansa że tak będzie. Współpracując z Pawłem Kukizem przez ostatnie pięć lat wiem, że jest człowiekiem o dużej inteligencji, w lot łapiącym idee, człowiekiem o wielkiej wyobraźni i osobistych talentach, dającym się też przekonać argumentom. Jednocześnie wierzę w to co Paweł mówi o Polsce, patriotyzmie – że jegoprzekaz jest szczery.
Ktoś może powiedzieć, że wierzyliśmy wcześniej wielu ludziom, a potem spotykał nas zawód. No cóż w imię dobra Ojczyzny jesteśmy skazani na pewną dozę naiwności. Zresztą liczę, że Paweł uniknie losu „gwiazdy jednego sezonu” - stanie na wysokości zadania i wykorzysta szansę jaką dała jemu i nam Opatrzność i że przejdzie do Historii jako mąż stanu. To będzie jego i nasze zwycięstwo.
I jeszcze jedno: W wyborach startuje kilka osób, które osobiście cenię – jak Grzegorz Braun czy Jacek Wilk. Niestety nie mają oni szans. Widać wyraźnie, że to właśnie Paweł Kukiz potrafi w zwięzły sposób sformułować i przekazać Polakom istotny - z punktu widzenia państwa - program. Zapewne także dr Andrzej Duda nie jest złym człowiekiem i ma dobre intencje, ale ciąży na nim przynależność do politycznego establishmentu, któremu nie chodzi o zmiany fałszywych rozwiązań, które niszczą Polskę, a jedynie o zmianę ekipy przy władzy. Oczywiście prawdziwe jest to, że rządy Platformy są złe, ale jeszcze bardziej istotne jest to, że III RP jest państwem chorym na ciężką chorobę genetyczną i że w istocie dobre rządy w tak źle skonstruowanym państwie nie są możliwe. A o tym ani Jarosław Kaczyński, ani od lat (dobrze ustawieni) posłowie tej partii nie chcą słyszeć.
Stąd Paweł Kukiz – kandydat, który nie tylko doskonale rozumie konieczność zmian ustrojowych, ale także ma szanse skupić wokół siebie liczącą się grupę obywateli dla realizacji tego celu zasługuje na poparcie.
Będę na niego głosował i wzywam wszystkich, którym dobro Polski leży na sercu, by zrobili tak samo.
Janusz Sanocki
Nysa 2 maja 2015 r.
