Społecznik, budowniczy, człowiek modlitwy.
Urodził się w Prahaticach w Czechach, 28 marca 1811 roku. Jego ojciec Filip, pochodzący z Bawarii, był rzemieślnikiem, matka Agnieszka rodowitą Czeszką. W domu mówiono po niemiecku. Panowała w nim atmosfera głęboko religijna. Toteż z sześciorga dzieci aż czworo poświęciło się służbie Panu Bogu.
Jan, po ukończeniu studiów średnich (1831), wstąpił do wyższego seminarium w Budziejowicach. W dwa lata potem (1833) przeniósł się do metropolitalnego seminarium w Pradze, gdzie ukończył studia teologiczne (1834). Biskup jednak odmówił mu święceń, jako powód podając że nie ma stanowisk dla neoprezbiteròw. Był to wielki cios dla kleryka. Udał się przeto do Stanów Zjednoczonych w nadziei, że tu jego praca kapłańska się przyda. Spotkał go wszakże jeszcze cięższy zawód. Daremnie błagał o przyjęcie go do jakiejś diecezji i o udzielenie mu święceń kapłańskich, by mógł pracować dla emigrantów niemieckich lub wśród Indian. Wszędzie spotykała go odmowa. Dopiero biskup Nowego Jorku przyjął go i udzielił mu święceń: subdiakonatu, diakonatu i prezbiteratu. Pozwolił mu też w rozległej swojej diecezji w okolicach Niagary rozpocząć pracę wśród Indian. Jako wędrowny duszpasterz z plecakiem na ramionach przemierzał Jan setki kilometrów, by nieść pomoc Indianom. Był dla nich kapłanem, lekarzem, architektem, a nawet kucharzem.
Odezwała się w nim jednak tęsknota za życiem wewnętrznym. Wstąpił do zgromadzenia redemptorystów (1840). Musiał wyróżniać się niezwykłymi zaletami umysłu i serca, skoro już po dwóch latach od złożenia ślubów został mianowany przełożonym domu w Pittsburgu (1844–1847); następnie powierzono mu urząd wiceprzełożonego wszystkich domów zakonu w USA (1847–1849). Z czasem został przełożonym domu i proboszczem w Baltimore (1851–1952). Na wszystkich stanowiskach wykazywał niezwykłą gorliwość i apostolską inicjatywę. Zwrócił na siebie uwagę władz kościelnych. 28 marca 1852 roku papież Pius IX mianował go biskupem Filadelfii. Święty oddał się diecezji z nieograniczonym poświęceniem. Zaczął od wizytacji, odwiedzał nawet najdalej wysunięte osady i duszpasterzy. Wizytacje łączył z kilkudniowymi rekolekcjami, które sam wygłaszał. Budował kościoły, zakładał nowe placówki duszpasterskie, fundował szkoły parafialne. Zreformował seminarium wyższe i niższe do kształcenia kleru, odbył trzy synody, wystawił katedrę, kilka szpitali, przytułek dla sierot.
Tak wytężona praca przedwcześnie stargała mu siły. Zmarł na atak serca na jednej z ulic Filadelfii, w wieku zaledwie 48 lat. Grób jego stał się miejscem pielgrzymek. Dnia 13 października 1963 roku w czasie drugiej sesji Soboru Watykańskiego II papież Paweł VI dokonał jego beatyfikacji, a dnia 19 czerwca 1977 roku tenże papież wpisał go uroczyście do katalogu świętych. W ceremonii kanonizacji wzięło udział: 32 kardynałów, wielu biskupów i liczne rzesze wiernych. Z USA przybyło: 4 kardynałów, 85 biskupów, korpus dyplomatyczny i około 30 000 wiernych.
Źródło: "Święci na każdy dzień"
