Genowefa urodziła się około 422 roku w miasteczku Nanterre, w pobliżu Paryża.
Kiedy miała zaledwie około 15 lat, przez jej miasteczko rodzinne przechodzili w drodze do Brytanii dwaj biskupi – św. German z Auxerre I św. Lupus z Troyes, by zwalczać błędy pelagiańskie. Genowefa otrzymała wówczas od św. Germana krzyż, z którym odtąd nie rozstawała się nigdy. Za zgodą rodziców oddała się dziełom miłosierdzia. Po śmierci rodzicòw udała się do Paryża. Tam na ręce miejscowego biskupa złożyła ślub dziewictwa. W niedługim czasie Święta zaczęła gromadzić wokół siebie inne kobiety I formować je do podobnego trybu życia. Utrzymywały się z pracy rąk, a wolny czas poświęcały odwiedzaniu chorych I niesieniu pomocy opuszczonym.
W tym czasie (451 r.) najechał Francję Attyla, znany z okrucieństwa wódz Hunów. Drogę swojego pochodu znaczył ogniem i krwią. Popłoch powstał także w Paryżu, gdzie lada dzień spodziewano się najazdu jego wojsk. Genowefa zachęcała do zachowania spokoju, przepowiadając, że Pan Bóg ochroni miasto od wroga. Tak się też stało, gdyż niespodziewanie Attyla ominął Paryż i udał się do Italii.
Do ubogiego domku św. Genowefy przychodzili nie tylko ludzie prości, ale także i możni, by prosić ją o modlitwę i radę. Wśród nich znaleźli się królowie Francji – Hilderyk i Chlodwig. Pan Bòg nie szczędził Genowefie prób. Dręczyły ją liczne dolegliwości fizyczne, które znosiła z heroiczną cierpliwością. Praktykowała bardzo surową ascezę. Spotykały ją nie mniej przykre prześladowania ze strony przewrotnych ludzi. Okrzyczano ją nawet czarownicą i usiłowano spalić. A jednak dożyła pòźnej starości. Pożegnała bowiem ziemię w wieku 80 lat. Poszła do niebieskiego Oblubieńca prawdopodobnie 3 stycznia 502 roku.
Jej szczątki złożono na podmiejskim cmentarzu, który potem wraz z całym wzgórzem otrzymał jej imię. Król Chlodwig wystawił niebawem na jej grobie kaplicę, która stała się ośrodkiem jej kultu. Z czasem wzniesiono tam kościół. Zamieszkali przy nim kanonicy, którzy w historii Paryża, a zwłaszcza Sorbony, odegrali wybitną rolę. W wieku XVII wystawiono ku czci św. Genowefy wspaniałą świątynię w stylu klasycznym, którą niedługo potem podczas krwawej i wrogiej Kościołowi i chrześcijaństwu rewolucji francuskiej zamieniono na Panteon, czyli na miejsce spoczynku dla wybitnie zasłużonych osobistości Francji. W 1793 roku w dobie bezwzględnej walki z Kościołem relikwie Świętej spalono.
W XVII wieku powstało zgromadzenie córek świętej Genowefy powołane do opieki nad dziewczętami, chorymi i prowadzenia edukacji. Święta Genowefa jest główną patronką Francji i Paryża. W ikonografii przedstawiana jest jako młoda mniszka lub pasterka z medalikiem na szyi i płonącą świecą.
Materiał został przepisany przez Marcina Skoka z książki “Święci na każdy dzień“ pod redakcją ks. Wincentego Zalewskiego.
Reklama: Oświetlenie logo
