- Szczegóły
- Autor: Stanisław Bartnik
Na zdjęciu od lewej por. Kazimierz Chmielewski „Rekin”, kpt. Romuald Rajs „Bury”, ppor. Mikołaj Kuroczkin „Leśny”, Józef Bandzo „Jastrząb”.
Romuald Szeremietiew jest znaną osobą publiczną, był opozycjonistą i więźniem politycznym w PRL oraz ministrem Obrony Narodowej już w wolnej Polsce. W latach 70 i 80 XX wieku był członkiem i współtwórcą wielu nielegalnych organizacji m.in.: NN (Nurt Niepodległościowy), ROPCiO (Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela), KPN (Konfederacja Polski Niepodległej), PPN (Polska Partia Niepodległościowa). Działalność opozycyjną rozpoczął od rozprowadzania biuletynu organizacji konspiracyjnej „Ruch”. Był współzałożycielem KPN w 1979 r., partii politycznej działającej jawnie, zgodnie z prawami człowieka, a więc w ramach obowiązującego ówcześnie porządku prawnego. Za tą działalność w procesie kierownictwa KPN, który trwał od 15 czerwca 1981 r. do 8 października 1982 r. został skazany przez sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego na 5 lat więzienia za „próbę obalenia ustroju PRL”. Po odsiedzeniu wyrok i rozłamie w KPN utworzył partię polityczną PPN, działającą w konspiracji. Z powodu swojej działalności niezależnej i opozycyjnej był stale inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa, w aktach SB występuje pod nazwą figurant „Taktyk”. Represjonowany, wielokrotnie aresztowany i pozbawiony pracy.
- Szczegóły
- Autor: Stanisław Bartnik
Aleksander Kamiński jest autorem słynnej lektury szkolnej „Kamienie na szaniec”. Następnie pisarz opisał ich dalsze dzieje w książce „Zośka i Parasol. Opowieść o niektórych ludziach i niektórych akcjach dwóch batalionów harcerskich”.
Epopeja druha Kamińskiego zawiera pasjonują opowieść o losach dwóch harcerskich batalionów Armii Krajowej „Zośka” i „Parasol”, odznaczonych Srebrnymi Krzyżami Virtuti Militari za bohaterstwo w powstaniu warszawskim.
- Szczegóły
- Autor: Stanisław Bartnik
Urodziłam się 16 grudnia 1936 roku w miejscowości Hurby, gmina Buderarz, powiat Zdołbunów, województwo Wołyń. Z domu nazywam się Ostaszewska, córka Jana i Marii (z domu Zielińskiej). Byłam zbyt mała, aby się bronić i zbyt duża, żeby zapomnieć tragiczny dzień 2 czerwca 1943 roku. Wieczorem tego krytycznego dnia, mama całą piątkę dzieci przygotowywała do snu. Byliśmy w samych koszulkach (dla porządku podaję imiona i wiek mojego rodzeństwa: najstarszy brat, Marcel - 12 lat, siostra Lodzia - 10 lat, Irena - 6,5 roku, siostra Stasia - 4 lata, brat Tadzio - 1,5 roku).
- Szczegóły
- Autor: Stanisław Bartnik
25 lipca 2014 roku delegowani przez Związek Strzelecki z Jednostki 4034 w Białymstoku Strzelcy pobrali ziemię z trzech miejsc pamięci znajdujących się na terenie Puszczy Białowieskiej. Ziemia ta docelowo ma trafić na Kopiec Marszałka Piłsudskiego w Krakowie w trakcie tegorocznych obchodów stulecia wymarszu I Kompanii Kadrowej. Certyfikaty potwierdzające miejsce, z którego ta ziemia pochodzi zostały wystawione przez Stowarzyszenie Historyczne im.Danuty Siedzikówny „Inki”. Ziemia została zdeponowana w kościele p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego i stamtąd w niedzielę 27 lipca po Mszy świętej sprawowanej w południe wyjechała do Białegostoku odprowadzona przez delegację mieszkańców Hajnówki.
- Szczegóły
- Autor: Stanisław Bartnik
28 maja mija 69 rocznica bitwy 1 szwadronu 5. Wileńskiej Brygady na Topile (Puszcza Białowieska).
Tak opowiada o tym wydarzeniu por."Zygmunt":
- Szczegóły
W czasie II wojny światowej Sowiecka Rosja dokonała wysiedlenia krymskich Tatarów, buddyjskich Kałmuków i czterech narodów kaukaskich: Czeczeńców, Inguszów, Bałkarzy i Karaczaji na pustkowia Azji Centralnej i na Syberię za rzekome sprzyjanie i wspomaganie niemieckich najeźdźców.
- Szczegóły
- Autor: Stanisław Bartnik
Celebracja kłamstwa
Ks. Edward Orłowski - proboszcz parafii Jedwabne,12.12.2002
W odpowiedzi na artykuł Pana Karola Sauerlanda "Der Welt Lohn. Furchtlos und arbeitsolos: Polen ehrt die 'Helden' von Jedwabne" (*) [Frankfurter Allgemeine Zeitung, 04.04.2002, str. 44] - wyjaśniam:
Jeżeli już, chce się budować mosty, w tym wypadku, między narodem polskim a żydowskim, to trzeba je budować na solidnych fundamentach, przede wszystkim na prawdzie, a nie na kłamstwie.
- Szczegóły
W dniu dzisiejszym Instytut Pamięci Narodowej poinformował o zidentyfikowaniu tożsamości szczątków zamordowanego przez żydokomunę legendarnego majorał "Łupaszki"
Zygmunt Szendzielarz (1910–1951), „Łupaszka”, major, oficer WP, dowódca V Wileńskiej Brygady Armii Krajowej oraz oddziałów partyzanckich eksterytorialnego Okręgu Wileńskiego AK, następnie Ośrodka MobilizacyjnegoOkręgu Wileńskiego AK, kawaler Krzyża Virtuti Militari V klasy.
Po ukończeniu szkoły podchorążych kawalerii w Grudziądzu przydzielony został do 4 pułku ułanów zaniemeńskich w Wilnie. Walczył w stopniu porucznika w 4 pułku Wileńskiej Brygady Kawalerii w wojnie 1939 roku. Za zasługi z tego czasu odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Po nieudanych próbach przedostania się na Zachód pod fałszywym nazwiskiem powrócił do rodzinnego Wilna. Od 1940 r. współtworzył konspiracyjne struktury pułkowe, tj. grupę kpt. Giedrojcia. Po rozbiciu w sierpniu 1943 r. przez sowiecką brygadę Fiodora Markowa oddziału partyzanckiego AK ppor. Antoniego Burzyńskiego „Kmicica”, Szendzielarz odtworzył tę jednostkę, występującą odtąd pod nazwą V Brygady Wileńskiej AK lub Brygady Śmierci. Za zgodą komendy okręgu V Wileńska Brygada AK nie wzięła udziału w operacji wileńskiej 1944 r. Podzielona na małe grupy przedostała się na zachód celem ponownego połączenia w Puszczy Augustowskiej. W sierpniu 1944 r. żołnierze, którym udało się przedostać (20-40 osób) zebrali się ponownie pod dowództwem Szendzielarza i podporządkowali białostockiej Komendzie Okręgu AK. Odtworzona w kwietniu 1945 r. na Białostocczyźnie V Brygada – w sierpniu 1945 r. liczyła 250 żołnierzy. Przeprowadziła kilkadziesiąt udanych akcji przeciw NKWD, UBP, MO i KBW. Zgodnie z rozkazami dowództwa Delegatury Sił Zbrojnych we wrześniu 1945 brygada została zdemobilizowana. Zygmunt Szendzielarz odtworzył ją ponownie w kwietniu 1946 r. na obszarze północnej Polski (działając teraz w ramach eksterytorialnego Okręgu Wileńskiego AK). Jesienią 1946 r. wraz z grupą ppor. Henryka Wieliczki „Lufy” powrócił na teren woj. białostockiego, dołączając do VI Wileńskiej Brygady AK dowodzonej przez por. Lucjana Minkiewicza „Wiktora”, a następnie ppor. Władysława Łukasiuka „Młota”. Od wiosny 1947 r. ukrywał się. Aresztowany 30 czerwca 1948 r. w Osielcu na Podhalu przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Po długotrwałym śledztwie 30 listopada 1950 r. skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Zamordowany 8 lutego 1951 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.
Łupaszka związany jest z Bialostocczyzną. Jego bazą wypadową było gospodarstwo rodziny Kiersnowskich z Kiersnowa koło Brańska.
Oprócz Łupaszki na tzw. Łączce na warszawskich Powązkach pogrzebano m.in. oficera Armii Krajowej mjr. Hieronima Dekutowskiego, legendarnego "Zaporę".
Komuniści grzebiąc w bezimiennych jamach polskich bohaterów narodowych chcieli także zabić pamięć o nich. Nie przewidzieli, że rozwój nauki, genetyki i identyfikacji DNA zniweczy ich nikczemne zamiary.
